آن شب سـپـهــر دیـدۀ او پر ستـاره بود           داغ نهفته در جگرش، بی شماره بـود

در قاب خون گرفتۀ  چشمان خسته اش           عکس سر بـریده و یک حلق پاره بود

طـفـلـک تـمام درد تـنش را ز یاد برد           حرفی نداشت، عاشق و گرم نظاره بود

با دست خسته معجر خود را کنار زد           حتی کلام و درد و دلش بـا اشــاره بود

دستش توان نداشت که سر را بغل کند           دستی که وقت خواب علی،گاهواره بود

در لابـه لای تـاول پـاهای کــوچکش           هم جای خار ، هم اثر سنگ خاره بـود

ناگاه لب گشـود و تـلاطم شــروع شد           دریای حرف های دلش، بی کـناره بود

کوچک تــرین  یتیم خــرابه شهید شد          امّا هــنوز حرف دلــش نـیمه کـاره بـود